در زندگی آموختم
که با احمق بحث نکنم وبگذارم در دنیای احمقانه خود باقی بماند .
که با انسان وقیح وبی حیا بحث وجدل نکنم چون او چیزی برای از دست دادن ندارد وفقط روح مرا تباه می کند .
که از حسود دوری کنم چون اگر همه دنیا را به اوبدهم باز هم از زندان تنگ حسادت خویش بیرون نخواهد رفت .
که آنقدر به دنبال مفقود نگرد م که گاهی موجود را هم ازدست بدهم.
تنهایی را بر بودن در جمعی که مرا از خودم واز خدای خودم دور می سازد ترجیح دهم .
که لازم نیست انسان بزرگی باشم انسان بودن خود نهایت بزرگیست .
که خدا را فقط در نگاه کسانی ببینم که خود نیازمند محبت بودند اما باز هم به دیگران محبت می کردند .
که کمتر حرف بزنم چرا که بزرگی ما در حرف هاییست که برای نگفتن داریم .
که بدترین مصیبت ها آن دسته از مصیبت هاییست که هرگز اتفاق نمی افتد وفقط محصول ذهن و اندیشه وتخیل ماست .
که وقتی ناامید می شوم خدای مهربان با تمام عظمتش نارحت می شود وانتظار میکشد که من به رحمتش امید وار باشم .
که از سرعت خود بکاهم چرا که آنان که سریعتر می دوند فرصت اندیشیدن به خود را نمی دهند.
که اساسا در زندگی بشر امنیتی وجود ندارد آن چه که وجود داردموقعیت ماست که تغییر می کند وگاهی به ما احساس امنیت می دهد .
که تمام محبتم را به پای دوستانم بریزم نه تمام اعتمادم را ، این جمله از امام علی (ع) می باشد .
که قبل از جواب دادن فکر کنم وآموختم که بخشندگی ،تمام گناهان گذشته را پاک می کند .
که راستگو باشم تا استقامت داشته باشم .
که سرچشمه مشکلات ما موانع سر راه نیست ، سرچشمه مشکلات ما تردیدیست که ما در توانایی خودمان داریم .
که در هر شرایطی فقط به دنبال نقاط مثبت آن شرایط باشم .
که به هر کس نیکی کنم اورا ساخته ام وبه هرکس بدی کنم اورا باخته ام ،پس تلاش کنم که بسازم ونبازم .